THE LEGEND TEDDY RINER
Is op 02 augustus voor de 3e keer Olympisch kampioen geworden.
Ik neem de teddy beer terug hij moet toch een alien zijn!🤯
Verhaal facebook van december 2017.
Ik sta met Julie in de rij bij de theekopjes in Euro Disney. Julie zegt: “Hee, dat lijkt Teddy Riner wel.” Ik zie een man in de theekopjes zitten met een vrouw en een klein kind. Ik maak de opmerking dat Teddy Riner groter moet zijn (ik moet ook wijdbeens in deze attractie zitten, anders pas ik er niet in).
Als zijn rondje is afgelopen en hij uit stapt, lijkt hij toch wel erg op Teddy.
Er overvalt ons een gevoel van grootse opwinding en onrust.
Zou het hem echt zijn?
Voor de leken onder ons schets ik even het plaatje. Stel, je kind judoot of jijzelf en je bent best goed, want je wordt districtskampioen.
Dat is niet voor een doorsnee judoka weggelegd.
Nee, je bent nog beter en je probeert bij -15 jaar Nederlands Kampioen te worden. Het lukt je, wat een mooie prestatie is, maar wat niet garandeert dat het je ook lukt na je puberteit bij -18 jaar.
En stel dat je nog beter bent en bij -18 jaar Nederlands kampioen wordt en daarna junior Europees- en Wereldkampioen.
Dan kan je judoën, wauw! Pff, maar dan kan je nog niet bij de senioren meekomen en winnen, want die zijn nog beter.
Je gaat verder, je bent zo goed dat je je maatschappelijke carrière uitstelt en redelijk blessure vrij blijft. Je wordt Europees kampioen.. nee, nog beter, je wordt Wereldkampioen Judo. Je bent dan een Kanjer… Geweldig!
Maar dan, dan is er Teddy Riner op onze planeet.
Deze gigant van 2.05 meter en 145 kilo aan spieren is 10-voudig Wereldkampioen (achter elkaar!) en 2x Olympisch kampioen bij de zwaargewichten.
Oké, hij is Fransman, maar ik verzeker u, hij kan gewoon niet van deze planeet zijn (hij speelt vast ook mee in de volgende film van Man in Black! ;-))
Hij speelt met super zwaargewichten van 160 kilo of ze 80 kilo wegen.
Dit is niet normaal, dit is een……… HELD.
Ik hou helemaal niet van helden verering. Ik ben Nederlander, ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’.
Wij Nederlanders kunnen net Cruijff pruimen als held.
Maar bij deze man krijg ik van binnen een gevoel van opwinding, ik ben trots op deze man, ik volg hem al een decennia.
Ik weet dat hij een lange tijd helemaal boven aan de top staat en hij kan alleen nog maar naar beneden. Iedereen wil hem verslaan, maar het lukt ze niet.
Terug naar Euro Disney. Julie en ik keken elkaar aan; als het hem echt is, willen wij met hem op de foto.
De volgende dag splitsen we op, ik wil nog wat kerstcadeautjes kopen en de andere gaan in wat attracties.
Als ik op een bankje zit mijn hobby te beleven, namelijk mensen observeren en kijken naar hoe iedereen beweegt in combinatie met lichaamshouding, komen Julie en Ram naar me toe. “Pa”, zegt Julie vol opwinding, “Het is hem. Het is hem 100 procent. Hij heeft een blauw vest aan en nu zag ik hoe groot hij is.” Ze maakt Teddy steeds groter. Maar dat kan, want hij is niet van deze planeet en aliens kunnen groot zijn.
Ik vraag haar nuchter of ze hem heeft benaderd voor een foto. Julie zegt: “Nee, er lopen bewakers mee, ik durfde niet.”
Ze moppert wat en vindt zichzelf een pussy…
Ram vraagt: “Pa, als jij hem ziet, durf jij dan?” Ik zeg ja met bravoure.
Ik voel ergens van binnen mijn drive van handelen. Voor de mensen die mij niet kennen, dat is mijn modus van doen en niet denken,
Er niet omheen, maar doorheen. (ergens voel ik dat dit bij Teddy niet zal lukken, haha).
Vervolgens maak ik de opmerking dat de kans dat we hem nog een keer tegenkomen heel klein is en tegen Julie: “Jammer, je hebt je kans gehad.”
We luisteren op het bankje naar muziek van een big band in de hal van Walt Disney Studio Park. Ik hoor Julie en Ram nog steeds klagen over dat ze zich wel voor hun hoofd kunnen slaan dat ze het niet gedaan hebben, Teddy aanhouden. Ik zeg nog als wijze les: “Tsja, als je kampioen wil worden, moet je het moment pakken.” Ze negeren me :-).
We zitten zo’n 10 minuten op het bankje, als Julie hem tegen alle verwachtingen in toch weer ziet. “Daar is hij, dat is hem! Wat ga je doen?”
Ik doe eerst een poging om te kijken of ik hem zie en herken, maar ik zie hem niet tussen alle mensen. Pas als hij vlak bij is, zie ik hem en zie dat hij met zijn gevolg een restaurant inloopt.
Ik spring in de handel modus, sta op en loop naar hem toe met drie kinderen achter mij aan. Hij loopt voor me, ik benaderen hem van achter en pak hem bij zijn bovenarm. Ik voel wat ik al vermoedde, een arm van meer dan 55 centimeter dik. Hij draait zijn hoofd om, alles is nu mogelijk…
De bewakers reageren of ik de president aanval en dat zij mij over het hoofd hebben gezien. Ik geef toe ik was snel en doortastend!
Ik begon met de beste zin die je tegen een Fransman kan zeggen… “Do you speak English.” Teddy kijkt mij aan en zegt: “Yes, I do.” We kijken in een split second naar elkaars lichaamshouding. Hij herkent die van mij, ‘een stier door een porseleinkast’ en ik zeg: “We want a foto with you. My whole family practices judo.” De bewakers staan om ons heen en zeggen dat het niet kan. Teddy neemt het over en zegt: “We can make an exception.” Nieuwsgierig vraagt hij waar we vandaan komen.
Een van de bewakers maakt met Julie haar telefoon een foto en we vervolgen allemaal onze eigen weg. En ik denk, wat een geweldig cadeau uit onverwachte hoek is dit.
Dit is een geweldig kerstgeschenk, vast van mijn eigen kerst engeltjes, een teken voor een knallend 2018 judo-jaar.
Groetjes Julie, Ram en Maarten (en Monique en Clint)
P.s.: Teddy is toch geen alien… Hij is een (teddy)beer!